De meest iconische eendaagse wielerwedstrijd ter wereld, punt uit. Parijs-Roubaix. Beroemd om zijn kasseien, onvoorspelbaarheid, vuil/stof en die wielerbaan.
De race laat de renners meestal achter in de modder en gruis, afkomstig van de geplaveide wegen en sporen van de voormalige mijnstreek van Noord-Frankrijk. Je zou bijna denken dat het terrein een ongelofelijke druk op de rijders en motoren legt, maar dit is niet de reden waarom deze race de naam 'l'enfer du Nord', oftewel 'Hel van het Noorden', heeft gekregen. De term werd gebruikt om de route van de race na de Eerste Wereldoorlog te beschrijven. Organisatoren en journalisten vertrokken in 1919 vanuit Parijs om te zien hoeveel van de route vier jaar beschietingen en loopgravenoorlog had overleefd. Ze wisten weinig van de blijvende gevolgen van de oorlog. Er waren negen miljoen doden gevallen en Frankrijk verloor er meer dan wie dan ook. Maar net als elders was er weinig nieuws.
Wie wist zelfs of er nog een weg naar Roubaix was? Als Roubaix er nog was? De auto van organisatoren en journalisten reed langs de route die de eerste renners hadden afgelegd. En in eerste instantie zag alles er goed uit. Er was vernietiging en er was armoede en er was een vreemd tekort aan mannen. Maar Frankrijk had het overleefd. Maar toen ze het noorden naderden, begon de lucht te stinken naar kapotte afvoeren, ongezuiverd rioolwater en de stank van rottend vee. Bomen die naar de lente begonnen uit te kijken, werden in plaats daarvan zwartgeblakerde, rafelige stronken, waarvan de verwrongen takken naar de hemel werden geduwd als de kreupele armen van een stervende man. Overal lag modder. Niemand weet wie het voor het eerst als 'hel' omschreef, maar een beter woord was er niet. En zo verscheen het de volgende dag in de krant:
“We betreden het midden van het slagveld. Er is geen boom, alles is platgedrukt! Geen vierkante meter die niet op zijn kop is gegooid. Er is het ene granaatgat na het andere. Het enige dat opvalt in deze omgewoelde aarde zijn de kruisen met hun linten in blauw, wit en rood. Het is een hel!”
De Trouée d'Arenberg is het symbool van Parijs-Roubaix geworden.
De race is bedacht door twee textielfabrikanten uit Roubaix, Théodore Vienne en Maurice Perez. Beiden hadden een belangrijke rol gespeeld bij de bouw van het beruchte Vélodrome André-Pétrieux. Ze gooiden de race als trainingsrace voor de concurrenten van Bordeaux-Parijs, die vier weken later volgde. Het is veelzeggend dat Bordeaux-Parijs niet als professionele race heeft overleefd, terwijl Pais Roubaix iconisch is geworden.
Start Parijs-Roubaix
Parijs-Roubaix begint in Compiègne, ongeveer 85 kilometer ten noordoosten van het centrum van Parijs. De finish is nog steeds in Roubaix op het Vélodrome André-Pétrieux. De Trouée d'Arenberg is het symbool van Parijs-Roubaix geworden. In Arenberg wordt de wedstrijd niet gewonnen, maar van hieruit wordt doorgaans de groep met daarin de winnaar geselecteerd. De Arenberg en Parijs-Roubaix vormen als race de ultieme technische uitdaging voor renners, teampersoneel en uitrusting. Er worden vaak speciale frames en wielen gebruikt en raceondersteuning vereist een bijzondere planning.
